Jeszcze w roku 1927, Komitet do Spr

Jeszcze w roku 1927, Komitet do Spraw Uzbrojenia i Sprzętu (KSUS) wywiązała się dyskusja w temacie artylerii dalekonośnej, której wynikiem była uchwała z 11 stycznia 1928 r. o konieczności wyposażenia WP w artylerię dalekonośną. Departament Uzbrojenia zorganizował, w związku z tym specjalną konferencję na ten temat. Przybyli na nią przedstawiciele Departamentu Artylerii i Uzbrojenia oraz I Oddziału Sztabu Generalnego. Podczas niej poruszano sprawę studiów w zakresie sprzętu. Podjęto też decyzję o wysłaniu komisji do firm zagranicznych.
13 lipca 1928 r. Szef SG sformułował wytyczne dla armaty dalekonośnej. Kaliber określono na 155 mm, a doniosłość na 20 km, przy masie 5 ton i obowiązkowej trakcji motorowej. W drugiej połowie 1928 roku, komisja pod przewodnictwem Knoll-Kownackiego udała się do czołowych firm zajmujących się produkcją armat, tj. Schneider, Beardmore, Vickers, Skody oraz firm amerykańskich. Komisja wytypowała działa dalekonośne Bofors, Vickers, Skoda i 2 armaty Schneider. Komisja wybrała trzy typy armaty, tj. 149,1 mm armatę Skoda oraz obie konstrukcje Schneider. Ich masa znacznie przekraczała wcześniejsze wytyczne. Warto wspomnieć, że dwie armaty Schneider nie były standardowe. Jedna z nich była armatą na platformie, przedstawioną jedynie w formie projektu, co zadecydowało o jej ostatecznym odrzuceniu (możliwość prób na prototypie dopiero w połowie 1930 roku). Druga armata Schneider była armatą na łożu gąsienicowym i została odrzucona za zbyt dużą masę marszową, za zbyt dużą prędkość pocisku oraz za zaobserwowane wady w trakcie prób poligonowych. Na oczach komisji, w trakcie strzelań zerwał się hamulec wylotowy.
Najlepiej prezentowała się 149,1 mm armata z Czechosłowacji, ze względu na prostotę i dużą stateczność. Do tego armatę charakteryzowała niska cena – 712.000 zł za komplet bez ciągników. Departament Uzbrojenia polecił zwrócić uwagę na armatę Skody.
W roku 1929 trwały dalsze studia nad wyborem armaty dalekonośnej dla WP. Czechosłowackiej Skodzie zależało na sprzedaży armaty Polsce, więc zaoferowała bezpłatną pomoc w sprawie uruchomienia licencyjnej produkcji amunicji 149 mm w Polsce, jeśli ta zakupiłaby 1.760 pocisków od Skody. Dnia 10 marca 1930 roku KSUS podjął uchwałę o zakupie 25 armat 149,1 mm Skoda (4 działa miały stanąć na podwoziu kolejowym na nabrzeżu). Pozostawiono otwartą możliwość zakupu dalszych 35 armat, a produkcja amunicji miała rozpocząć się w Polsce.
30 kwietnia 1930 roku miano podpisać umowę ze Skodą na dostawę armat 149,1 mm wz.NO. Dostawy miały się odbyć w latach 1932 – 34. Łączny koszt umowy miał wynieść 17.820.000 zł za armaty i sprzęt, 1.930.000 zł za amunicję oraz 47.300 zł za ciągnik w nieokreślonej ilości. Do zawarcia umowy nie doszło. Jedną z przyczyn był prawdopodobnie kryzys ekonomiczny. Kiedy w marcu 1933 roku zawarto umowę na zakup 220 mm moździerzy od Skody, znów pojawił się pomysł zakupu armat NO. Tym razem jednak komisja gen. Przedrzymirskiego uznała, że amunicja była przestarzała i miała zbyt duży rozrzut przy małym ładunku wybuchowym. W wyniku negatywnej oceny Departament Artylerii i Uzbrojenia zrezygnował z armat czechosłowackich.
Tak więc problem armat dalekonośnych powrócił. Ponownie pojawił się w 1935 roku, kiedy Departament Artylerii ponownie zażądał wprowadzenia armat dalekonośnych. W sierpniu 1936 roku, na posiedzeniu KSUS, Departament Artylerii zaprezentował referat nt. dostępnych armat dalekonośnych. Okazało się, że najnowsze konstrukcje pochodziły z roku 1928. Ponieważ jednak działa wyłonione w czasie pierwszego przetargu zostały unowocześnione, ponownie rozpatrzono ich zakup. W konsekwencji dalszych negocjacji, uznano oferty za nie do przyjęcia i postanowiono oprzeć się na własnej produkcji armat dalekonośnych.

結果 (羅馬尼亞文) 1:

În 1927, Comitetul armamente și echipamente (KSUS) discuţii a urmat în care artileria dalekonośnej a dus la rezoluţia din 11 ianuarie 1928 a WP echipamente de artilerie în dalekonośną. Departamentul militar organizat, prin urmare, o conferinţă specială asupra acestui subiect. A venit la reprezentanţii Departamentului de artilerie și arme și o ramură a statului major General. Când este ocupat cu studiul de caz în domeniul echipamentelor. S-a decis, de asemenea, pentru a trimite o Comisie pentru companiile străine.pe 13 iulie 1928, cap de SG a formulat orientări pentru dalekonośnej de tun. Calibru a fost determinate de 155 mm, şi importanţa 20 km, cu o greutate de 5 tone şi obligatorii de tracţiune cu motor. În a doua jumătate a anului, Comisia prezidată de Knoll-Kownacki a mers la cele mai importante companii angajate în producerea de tunuri, adică. Schneider, Beardmore, Vickers, companiile americane şi Skoda. Comisia a subliniat lucrări dalekonośne Bofors, Vickers, Skoda si 2 tun Schneider. Comisia selectat trei tipuri de tun, Adică. 149,1 mm cu Skoda şi ambele structuri Schneider. Masa lor foarte mult depăşite liniile directoare anterioare. Este de remarcat că două tun Schneider nu au fost standard. Unul dintre ei a fost tun pe platformă, care este doar în formă de proiect, care a decis despre respingerea ei finală (posibilitatea de studiile pe prototip în mijlocul-1930). A doua arma Schneider a fost tun pe lui buldoexcavator patul de moarte şi a fost respinsă ca fiind prea mare, era o masa prea mare viteza proiectilului şi defectele observate pe parcursul poligonowych proces. În ochii de către Comisie, în cadrul ardezie rupt bot de frână.Cel mai bun colorate 149,1 mm arma din Cehoslovacia, din cauza simplităţii şi stabilitate ridicată. Acest tun a fost caracterizată de scăzut preţ-712.000 zł pentru komplet fără tractoare. Departamentul militar a ordonat să acorde atenţie tun Skoda.În 1929, un studiu în continuare pe alegerea dalekonośnej tun de durată pentru WP. Rezolva cehoslovacă vrut să vândă arme, aşa că Polonia a oferit ajutor gratuit pe mobilizarea de producţie licenţă munitie 149 mm în Polonia, dacă acest zakupiłaby 1.760 proiectile la Skoda. 10 martie 1930, KSUS a luat o rezoluţie de cumpărare tunuri 25 149,1 mm Skoda (4 lucrări a trebuit să stea pe calea ferată de şasiu pe malul apei). Stânga deschide posibilitatea de a achizitiona mai mult de 35 de tunuri şi muniţie de producţie a fost să înceapă în Polonia.pe 30 aprilie 1930, chemat să semneze acordul cu anii de 4,5 la Xanthi la livrare de tunuri 149,1 mm wz.NO. Livrările au fost va avea loc în anii 1932-34. Costul total al contractului a trebuit să fie 17.820.000 zł pentru tun şi echipamente, 1.930.000 zł pentru munitie si 47.300 zł pentru un tractor într-o cantitate nedeterminată. La încheierea unui acord acolo. Unul dintre motive a fost probabil economice de criză. În martie 1933, contractate pentru achiziționarea de 220 mm mortar de Skoda, din nou a apărut ideea de a cumpără arme bine. De data aceasta, cu toate acestea, Comisia de Przedrzymirski generale încheiat că muniţia a fost prea vechi şi a avut prea mare de dispersie la o mică taxă explozive. Ca urmare a evaluări negative de Departamentul de artilerie şi Ordnance a demisionat din tun cehoslovacă.Deci problema dalekonośnych tun returnate. El a apărut din nou în 1935, când Artileria departamentul a cerut din nou introducerea unor tunuri dalekonośnych. În August 1936, la o reuniune a Departamentul de artilerie, KSUS a prezentat o lucrare pe tun de dalekonośnych disponibile. Sa dovedit că cele mai recente modele a venit din 1928. Cu toate acestea, deoarece lucrările selectate în timpul prima participare la licitaţie au fost modernizate, re-examinate achiziţionarea lor. Ca urmare a negocierilor în continuare, s-a considerat oferte pentru inacceptabil şi s-a decis să se bazeze pe propriile sale de producţie dalekonośnych tun.