The sleek black donkey is called Ma

The sleek black donkey is called Marcos, and the old man who rides him is called Andreas. They appear early one morning while I am sitting outside, my back against the wall of the spitaki, a cup of tea cradled in my hands. The gate is on the other side of the house, out of immediate view. I hear hooves knock against the stones that mark the threshold of the gate. To give me warning, the old man shouts some unintelligible greeting that scares me out of my wits. spill tea on my lap.

"Kaleemera," he says gruffly, with a cautious smile. "Kaleemera," I return the greeting and reach for my dictionary He pulls his cane from its resting place in the ropes of the saddle, maneuvers Marcos to a stone, where he aims the cane, then slides off the donkey's back. His lower left leg and foot are deformed; the foot fits into a black boot cut open to accommodate its dimensions. How to describe Barba Andreas, the old shepherd? A yellow piece of cloth is wrapped around his head of white hair. He has a big white moustache, blue eyes, a dandy's flower stuck in the lapel of his green army jacket. Hands. What will I love most here, what will ! dream about years later, to return me to this place? The hands of the islanders. Their thickness, their roughness, their ugliness. Nails broken below the quick. Scars. Missing fingertips and lines of dirt.

Barba Andreas names the plants for me, pointing with his cane and leaning down to pluck off the chamomile blooms. Sitting on a milk crate, he lifts his bad leg up to rest on a stone. I remain sitting against the house in the shade. We both take in the view before us: slender Marcos, eating my melon rinds and shifting in what is, effectively my front yard: poppies; olive trees; the curved and plummeting body of the land, its shapes of green, sage-green, yellow, almond; rose and purple and gray shadow. The sky opens over everything like wide blue hands. And all around us, lassoing the entire island, the sea.

A bearish sound comes from Barba Andreas' throat. As though bored with the view -- how familiar it must be to him -- he turns back to me and says something I don't understand. He points in my direction with his cane. Is he pointing to the low table between us? I look at the table.' Is he pointing to my books on the table? I offer him a book, which he wisely refuses to touch. He pantomimes a motion, but I don't understand. Once more, he directly asks for something and pokes his finger against his chest. I don't understand. Finally, smiling but clearly frustrated, he grabs the tea-pot with one large hand, pours tea into the palm of the other, and raises it to his lips. "Ena poteeri!" he cries, and bangs his cane on the ground, demanding a cup.

Embarrassed, I jump up and go into the little house for another cup. I come out, pour tea, hand it him. He waves away my apologies. He drinks the tea in one go. How many Greek words do I know now? How many? Not enough, never enough. To learn another language one must re-acquire the greedy hunger of a child. ! want, I want, I want. Every desire begins and ends with a word. I want to ask a thousand questions. Where does the path behind the house lead and who lived here before and how do you make cheese and are the sheep in the neighboring field yours and what is this place, truly, and how do I go to the mountains behind the house? Because there is a gate closing off the field that leads to the mountains, and I am afraid to walk through it.

He understands my last, garbled question. "How do you go to the mountains?" he parrots back to me, almost shouting. It is an international assumption that when people don't hear and understand our language, we think they can't hear at all. "How do you go up to the mountains?" Now a slow laugh rumbles in his throat. "Me ta podia!" he cries. Every line of his face proclaims laughter. He slaps his knees, guffawing.

How do you go to the mountains?

Me ta podia. With your feet.

Open the gate, go through it, close it behind you. And walk to the mountains





spitaki- is the Greek word roomed shepherd's house





Karen Connelly was born in Alberta, Canada. She has published award-winning travel books such as Touch the Dragon: A Thai Journal and One Room in a Castle. She is also the author of two works of poetry.

When she is not travelling, Karen Connelly lives in Greece.

結果 (亞塞拜然文) 1:

Parlaq qara eşşək Marcos adlanır və ona Rides qoca Andreas adlanır. Mən kənarda oturan edirəm isə onlar spitaki divar qarşı geri bir fincan çay mənim əlində cradled, erkən bir səhər görünür. Gate dərhal baxımından həyata evin digər tərəfdən edir. Mən hooves qapısı ərəfəsində qeyd daş qarşı döymək eşitmək. Mənə xəbərdarlıq vermək, old man, mənim fikir məni qorxudur bəzi anlaşılmaz təbrik qışqırır. mənim qucağına çay tökmək. "Kaleemera" deyə bir ehtiyatlı təbəssüm ilə, gruffly deyir. "Kaleemera," Mən təbrik qayıtmaq və lüğət O yəhər ipləri onun istirahət yeri onun qamış çıxarmaz çatmaq, Marcos sonra, o qamış məqsədi daş, manevrlər eşşək geri off slaydlar. Onun sol alt ayaq və ayaq deformasiya edir; ayaq onun ölçüləri yerləşdirmək üçün açıq kəsilmiş qara açılış uyğun. Necə Barba Andreas, köhnə çoban təsvir etmək? Parça bir sarı parça ağ saç onun rəhbəri ətrafında bükülmüş. O, böyük ağ bığ, mavi gözləri, onun yaşıl ordu jaket bort sıxışan bir modabaz gül var. Hands. Mən nə olacaq, ən burada sevgi olacaq! sonrakı illərdə yuxu mənə bu yerə qayıtmaq üçün? Adalarında əlləri. Onların qalınlığı onların codluq, onların çirkinlik. Tez aşağıdakı sınıq Nails. Scars. Yarımçıq parmaklarınızın və kir. Xətləri Barba Andreas adlar mənə bitkilər, onun qamış ilə işarə və chamomile dead off dərmək üçün aşağı meyl. Süd təyyarə oturan, o, bir daş istirahət onun pis ayaq qaldırır. Mən kölgə ev qarşı oturan qalır. Biz həm qarşımızda baxımından almaq: qamətli Marcos, mənim qovun rinds yemək və səmərəli mənim ön həyətində nə sürüşməsi: lalələr; zeytun ağacları; torpaq, yaşıl, boz-yaşıl, sarı, badam onun formalı əyri və plummeting bədən; gül və bənövşəyi və boz kölgə. Göy geniş mavi əlləri kimi hər şeyə açır. Və bütün bizə ətrafında, bütün ada lassoing, dəniz. A yontulmamış səs Barba Andreas 'boğaz gəlir. O Mən başa düşmürəm bir şey mənə geri çevrilir və deyir - necə tanış ona olmalıdır - ilə cansıxıcı olsa kimi. O, qamış ilə istiqamətdə göstərir. O aramızda aşağı masa işarə edir? Mən masa baxmaq. O masa mənim kitab işarə edir? Mən ona ağıllı toxunmaq imtina kitab təklif edirik. O, hərəkət patomima, amma başa düşmürəm. Bir daha, o, birbaşa bir şey xahiş və onun sinə qarşı barmaq pokes. Mən başa düşmürəm. Nəhayət, gülərüzlü lakin aydın incidir, o, böyük bir tərəfdən çay qazan Polip digər xurma daxil çay tökür və onun dodaqlar üçün artırır. "Ena poteeri!" o ağlayır, və bir fincan tələb yerə onun qamış bangs. Xəcalətli, mən atlanmaq və bir fincan az evinə getmək. Mən çıxmaq çay tökülür, onu əl. Üz o dalğaları, mənim üzr istəyirik. O, bir go çay içir. Neçə yunan sözləri indi bilirik? Nə qədər? Az, heç kifayətdir. Bir lazımdır başqa bir dil öyrənmək üçün bir uşaq görməmiş aclıq yenidən əldə. ! Mən istəyirəm, istəyirəm, istəyirəm. Hər arzu başlayır və bir söz ilə başa çatır. Mən min sual soruşmaq istəyirəm. Harada ev qurğuşun arxasında yol və əvvəl yaşamış kim və necə pendir və qonşu sahəsində sizin qoyun və nə həqiqətən, bu yer, və mən ev arxasında dağlar necə getmək yoxdur? Çünki bir darvaza dağlarda gətirib çıxarır sahəsində off bağlanması və mən onun vasitəsilə gəzmək qorxuram. O, mənim son bozuk sual anlayır. "Necə dağa getmək yoxdur?" O, demək olar ki qışqıraraq, mənə geri tutuquşu. Bu insanlar eşitmək və dilimizi başa düşmürəm ki, biz bütün eşitmək bilməz hesab edirəm ki, beynəlxalq ehtimal edir. "Necə dağlar qədər getmək yoxdur?" İndi yavaş gülüş onun boğaz rumbles. "Məni podia ta!" o ağlayır. Onun üz hər line gülüş bəyan edir. O. Guffawing, onun diz slaps siz dağa getmək edirsiniz? Yadda podia ta. Ayaq ilə. Vasitəsilə getmək, qapısı açmaq, siz arxasında bağlayın. Və dağlara getmək yunan sözü çoban evi otaqlı var spitaki- Karen Connelly Alberta, Kanada anadan olub. A Thai Journal və qala bir Otaq: O, belə Touch Dragon kimi ödüllü səyahət kitab nəşr edib. O, həmçinin poeziya iki əsərin müəllifidir. O yol deyil zaman, Karen Connelly Yunanıstanda yaşayır.