"ไปกันเถอะ เข้าไปดูข้างใน"<br><br>"ท่านป้า!" แอมเบอร์เดินตามหลังหนิงเยี่ยนไป ดวงตากระตุกเจ็บ<br><br>สีเหลืองอําพันรู้สึกเห็นอกเห็นใจกับหนิงเยี่ยน แล้วการแต่งงานกับแม่ทัพใหญ่ก็ทําให้ทุกคนอิจฉา แต่ด้านหน้ามีเสือหลังหมาป่า แม่สามีไม่ชอบทําเรื่อง ผู้หญิงข้างนอกก็จ้องเขม็งไปที่เนื้อของแม่ทัพ<br><br>ถ้าคนเหล่านั้นใช้วิธีการดองบางอย่าง<br><br>ชีวิตน้อยๆ ของหญิงชราไม่สามารถรักษาไว้ได้อีกต่อไป<br><br>ไม่พูดถึงสิ่งอื่น ๆ<br><br>ถึงแม้คุณป้าจะค่อนข้างมีเงยแต่เรื่องในเรือนนี้ก็พูดไม่ชัดจริงๆ<br><br>เมื่อนึกถึงวิธีการเรียนของหมอฟันก่อนหน้านี้ การใส่ร้ายอะไรใส่ร้ายการแท้งบุตรและวางยาพิษ และเรื่องอื่นๆ ที่ครอบครัวใหญ่ๆ ของเกาเหมินต้องขาดไม่ได้ ใบหน้าเล็กๆ ของหู่เป้าก็เปลี่ยนเป็นสีขาว<br><br>รับใช้ข้างกายหนิงเยี่ยนมาเป็นเวลานานแล้ว<br><br>เธอต้องคิดว่าวันข้างหน้าจะว่างมาก<br><br>แต่...<br><br>คนที่เธอเคยฝึกมาโดยเฉพาะที่เขี้ยวมนุษย์นึกถึงเรื่องพวกนี้ที่หนังศีรษะชาไปทั้งตัว คุณป้าเดินออกมาจากหุบเหวภูเขา เจอเรื่องที่มืดมนที่สุด น่าจะเป็นว่าหญิงสาวคนไหนถูกครอบครัวใหญ่แย่งไป<br><br>หนิงเยี่ยนไม่รู้ว่าแอมเบอร์กําลังสงสารเธออยู่<br><br>หนิงเยี่ยนก้าวใหญ่เดินไปยังห้องโถงกลาง<br><br>ผู้เฒ่าลู่นั่งลงบนเก้าอี้ ผมยังแนบผ้าเช็ดหน้าเหงื่อแนบกับเก้าอี้ พูดกับอวี๋อี้ซีไม่พูดอะไรเลย<br><br>ตอนนี้อวี๋อี้ซียังคงวางตัวเป็นการศึกษาที่ดี<br><br>นางนั่งอยู่ที่ที่นั่งล่างของฮูหยินผู้เฒ่าลู่ คางของนางขมวดเล็กน้อย ดวงตาของเขาเหมือนดวงดาว<br><br>ฉลาดมาก<br><br>ไม่รู้ว่าทุกวันจะนั่งยองๆ อยู่หน้าถังปลาหรือไม่ สายตาก็เคลื่อนไหวไปพร้อมกับปลาทองในถังปลา ถึงได้ฝึกดวงตาที่เจิดจ้าราวกับดวงดาวและดวงจันทร์<br><br>เป็ดแมนดารินเดินอยู่ทางซ้ายของหนิงเยี่ยน<br><br>ตาของปลาที่ตายแล้วไม่มีอารมณ์เลย<br><br>หนิงเยี่ยนเดินไปที่ห้องโถงกลาง บรรยากาศที่สนุกสนานและกลมกลืนก็หายไปในพริบตา<br><br>สายตาของอวี๋อี้ซีจับจ้องไปที่หนิงเยี่ยน<br><br>"พี่สาวกลับมาช้าไป"<br><br>"ไม่ช้าก็เร็ว พอดีเลย พวกเจ้าไม่เร็วไปก็นับว่าดีแล้วหรือ? อยากคุยกับฉันเรื่องอะไร ”<br><br>หนิงเยี่ยนพูดจบก็เหลือบมองฮูหยินผู้เฒ่าลู่<br><br>ไม่มีความเคารพในดวงตาของเขา<br><br>9.6<br><br>และบางคนดูหมิ่นและรังเกียจ<br><br>ฮูหยินผู้เฒ่าลู่มีชีวิตอยู่จนถึงอายุเท่านี้ย่อมเคยเห็นแววตาอะไรเช่นนี้ มาก่อน สายตาของหนิงเยี่ยนนางคุ้นตามาก แต่งงานกับแม่ทัพก่อนห้าปี นางไม่มีทายาทของแม่ทัพเหลืออยู่ ตอนนั้นคนนอกมองนางเช่นนี้<br><br>ตอนนี้มีชีวิตอีกสํานึกนี้หญิงชราเป็นเหมือนตกอยู่ในฝันร้าย<br><br>มือบํารุงรักษาที่ดีถือที่จับเก้าอี้<br><br>เส้นเลือดบนหลังมือของเขาแตกออก<br><br>เทศกาลบนหลังมือได้อย่างรวดเร็วก่อนยังคงน่ากลัวบาง<br><br>"ไม่มีอะไรจะพูด?" โอ้ ใช่ แล้วคุณล่ะ หนิงเยี่ยนยกน้ําชาบนโต๊ะจิบ<br><br>มองย้อนกลับไปที่เป็ดแมนดาริน: "ไปเพิ่มชาให้กับแขกหลายคนอาจจะกระหายน้ําไม่สามารถพูด." "หนิงเยี่ยนใจกว้างมาก ทัศนคติที่สงบนิ่งทําให้อวี๋อี้ซีถึงกับพูดไม่ออก<br><br>ถ้าพร้อมก็หาไม่ออก<br><br>คําตอบรับที่นางเตรียมไว้เมื่อพูดออกมาก็ตกไป<br><br>สายตาจับจ้องไปที่ฮูหยินผู้เฒ่าลู่<br><br>อยากให้ฮูหยินผู้เฒ่าลู่เอ่ยปาก<br><br>แต่...<br><br>แค่มองแวบเดียว อวี๋อี้ซีก็ขมวดคิ้ว<br><br>อารมณ์ของฮูหยินผู้เฒ่าลู่ในตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ถูกต้อง<br><br>ดูสิ เหมือนเป็นโรคฮิสทีเรีย<br><br>แม่นมหลู่ที่อยู่ด้านหลังฮูหยินผู้เฒ่าลู่ก็เหมือนกับหุ่นเชิด นางยืนนิ่งงันไม่ทําอะไรเลย<br><br>ฮูหยินผู้เฒ่าผู้นี้มีบางอย่างผิดปกติ หญิงชรากลับไม่สิ อวี๋อี้ซีเริ่มสงสัยตัวเองแล้ว การร่วมมือกับฮูหยินผู้เฒ่าท่านนี้ถูกต้องหรือไม่<br><br>อย่าว่าแต่ความสัมพันธ์ระหว่างฮูหยินผู้เฒ่ากับลู่หานจางเลย<br><br>ด้วยไอคิวของฮูหยินผู้เฒ่าลู่ ในตอนนี้ ไม่ว่าอย่างไรนางก็เป็นเพื่อนร่วมทีมหมู!<br><br>สิ่งเดียวที่เธอสามารถพึ่งพาได้คือความกตัญญูกตเวทีมากกว่าสวรรค์<br><br>ลู่หานจางไม่ขัดกับความหมายของฮูหยินผู้เฒ่า<br><br>แต่...<br><br>อวี๋อี้ซีไม่กล้าคิดต่อไป<br><br>นางลุกขึ้นยืน และเดินไปหาฮูหยินผู้เฒ่า นางเอื้อมมือไปบีบไหล่ของฮูหยินผู้เฒ่าสองสามรอบ ขณะเดียวกันก็ก้มหน้าลงกระซิบบางอย่างข้างหูฮูหยินผู้เฒ่า<br><br>ฮูหยินผู้เฒ่าเหม่อลอย เงยหน้ามองหนิงเยี่ยน<br><br>"อวี๋อี้ซีช่วยข้าไว้ ข้าก็ชอบนางมาก วันหน้าให้นางปรนนิบัติลูกโตกับเจ้า เจ้าเป็นมารดาของลูกสามคนแล้ว ไม่น่าไปเล่นกลระแวงเรื่องทะเลาะวิวาทกันเลย ดูแลพวกผู้ชายให้ดีถึงจะเป็นสิ่งที่เจ้าควรทํา คุณหนูอวี๋เป็นบุตรสาวของอวี๋ซง หากเป็นอนุเพียงคนเดียว นี่ก็ดูถูกอวี๋ซง ก็เลยเป็นภรรยาธรรมดา เจ้าเป็นภรรยาที่ดูถูกตัวเอง ต้องคิดให้มากๆ เปิดกิ่งก้านสาขาและใบไม้ ให้เต็มสนามหลังบ้าน"<br><br>ฮูหยินผู้เฒ่าลู่พูดจบก็ก้มหน้าจิบชาคําหนึ่ง<br><br>กลิ่นหอมของชาเข้มข้นเหมาะกับรสนิยมของหญิงชราในปัจจุบัน<br><br>เมื่ออายุมากลิ้นไม่ไวมากกินเบา ๆ ก็เหมือนกับน้ําต้มไม่มีรสชาติเลย<br><br>เขาจิบน้ําชา สายตาที่มืดครึ้มจับจ้องไปที่หนิงเยี่ยน<br><br>อยากเห็นความหวาดผ่มจากหน้าหนิงเยี่ยน เห็นความไม่สบายใจ<br><br>เห็นการต่อสู้และยอมรับชะตากรรม<br><br>แต่...<br><br>ไม่ ไม่มีอะไรเลย<br><br>หนิงเยี่ยนสงบนิ่งมาก<br><br>สบตากัน แววตาคมกริบแบบนั้น<br><br>ขณะเดียวกันเสียงเบาของหนิงเยี่ยนก็ดังขึ้นข้างหู "ฮูหยินผู้เฒ่าท่านวางแผนไว้แล้ว ยังจะบอกข้าอีกว่าต้องทําอะไร คนที่แต่งภรรยาและรับอนุไม่ใช่ข้า หากคุณหนูอวี๋ผู้นี้อยากแต่งงานกับข้าข้ากับกระจกวิเศษ ข้าคงรับไว้อย่างลําบากใจ<br><br>แต่...<br><br>คุณจะส่งคุณหยูให้ลู่หานจาง<br><br>หรือภรรยาธรรมดานี่ไม่ใช่การตบหน้าฉัน! เป็นไปไม่ได้ที่ไม่มีอยู่จริง ถึงอย่างไรข้าก็ไม่เห็นด้วย หากเจ้ามีพ่ะย่ะการ พวกเจ้าก็ให้ลู่หานจางยอมแต่งงานกับภรรยาธรรมดา แต่...<br><br>ต่อให้มีทักษะจริงๆ แต่การเข้ามาในบ้านก็เป็นเพียงแจกันเท่านั้น ลู่หานจางไม่ชอบคุณ ”<br><br>สุดท้ายหนิงเยี่ยนก็มองหน้าอวี๋อี้ซี<br><br>อวี๋อี้ซียิ้ม "ฮูหยินใหญ่ท่านพูดผิดแล้ว ผู้ชายคนไหนไม่อยากมีภรรยาสามคนสี่อนุ..."<br><br>"เดี๋ยวก็เห็น" หนิงเยี่ยนพูดจบก็พาเป็ดแมนดารินสีเหลืองอําพันออกจากห้องโถงกลางไป<br><br>หากอยากให้ลู่หานจางรับอนุ ไม่ใช่ว่าแต่งภรรยาธรรมดา แต่ยังเข้าใจว่าลู่หานจางทําไม่ได้ หากทําลายสถานการณ์จากนาง นับว่าไม่พลาดจริงๆ<br><br>อย่างไรก็ตามเธอไม่สนใจเกี่ยวกับชื่อเสียงของผู้หญิงที่ดี<br><br>แล้วหญิงขี้หึงล่ะ นางไม่ยอมให้หลู่หานรับอนุ<br><br>ไม่อนุญาต<br><br>หนิงเยี่ยนออกจากห้องโถงดอกไม้ ฮูหยินผู้เฒ่าลู่หน้าเขียว<br><br>เขาเอื้อมมือไปตบโต๊ะอย่างแรง และมือของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดง<br><br>"นังแพศยา ต่ําต้อย"<br><br>"..." อวี๋อี้ซีขมวดคิ้ว ให้หนิงเยี่ยนเริ่มแต่งภรรยาธรรมดาให้ลู่หานจางก็ทําไม่ได้<br><br>ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น กระบวนท่านี้จะต้องสําเร็จอย่างแน่นอน<br><br>หัวใจของอวี๋อี้ซีเต็มไปด้วยความผิดหวัง<br><br>แต่...<br><br>โชคดีที่มีแผนสํารอง<br><br>เพียงแต่ว่า เมื่อเป็นแบบนั้นก็เดินตามลู่หานจางเข้าไปข้างในจริงๆ<br><br>ไม่มีตัวเลือก<br><br>อวี๋อี้ซีพูดคําไม่กี่คําที่ข้างหูของฮูหยินผู้เฒ่าลู่<br><br>ฮูหยินผู้เฒ่าลู่พยักหน้า<br><br>"หลู่หมัวหมัว ไปเรียกข้ามาเฝ้าพิธีแล้วยังดูซิว่าเค่อเค่อจะกลับมาเมื่อไหร่ หาผ้าขาวให้ข้าสักส่วน"<br><br>“...... โนอาทร์ ”<br><br>แม่นมหลู่ไม่ได้ถามอะไร นางลุกขึ้นแล้วเดินออกไป<br><br>สายตาของอวี๋อี้ซีจับจ้องไปที่แม่นมหลู่ แววตาที่สนใจ...<br><br>แผ่นหลังแข็งทื่อของแม่นมหลู่สั่นระริก<br><br>,<br><br>。<br><br>หนิงเยี่ยนเดินไปที่ห้องหนังสือในสนามหลังบ้าน เปิดสมุดบัญชีแล้วอ่านบัญชีอย่างจริงจัง<br><br>แอมเบอร์มองหนิงเยี่ยนที่เข้าสู่สภาพนิ่งในทันที ในใจรู้สึกกังวลเล็กน้อย พอเจอเรื่องแบบนี้ก็ระบายออกมาได้ดีกว่าพยายามกลั้นหายใจแบบนี้ ใช้สายตาคุยกับยวนยาง<br><br>สี่ตาสบตากัน ดวงตาที่แน่วแน่ ทั้งสองคนไม่โทรมา<br><br>ในดวงตาสีเหลืองอําพันมีของมากมายที่จะแสดงออกมา เป็ดแมนดารินอ่านไม่ออก ทําได้เพียงตอบด้วยตาปลาที่ตายแล้วเท่านั้น<br><br>คนสองคนดูฉันฉันมองไปที่คุณหัววัวไม่ปากม้า<br><br>มันโง่มาก<br><br>หนิงเยี่ยนยังคงพลิกดูสมุดบัญชีอย่างไม่ช้าไม่ช้า<br><br>หลังจากที่ในขณะที่สีเหลืองอําพันไม่สามารถยืนสิ่งที่อยู่ในใจของเขา<br><br>เงยหน้ามองหนิงเยี่ยนแล้วพูดว่า "คุณผู้หญิง เราออกไปเดินเล่นกันดีไหม แก้วบอกว่าผมหยิกดูอ้วนขึ้นหน่อย คุณไปดูไหมคะ" ”<br><br>"..." หนิงเยี่ยนพลิกดูสมุดบัญชีหยุดไป<br><br>ผมหยิกเป็นไขมัน.<br><br>หมาตัวนี้อ้วนได้ยังไง?<br><br>ในฐานะที่เป็นสุนัขพันธุ์หนึ่งทิเบตต้องรู้ว่าไขมันทําลายทั้งหมด!<br><br>"ไปกันเถอะ ไปดูกันเถอะ!" หนิงเยี่ยนรับไม่ได้<br><br>ถ้าผมหยิกกลายเป็นสุนัขอ้วนอีกครั้งเธอสาบานว่าจะกินเนื้อสุนัข<br><br>สามคนเดินออกจากห้องหนังสือด้วยกัน<br><br>หัวใจที่ถือโดยสีเหลืองอําพันใส่ไว้ในท้องของเขา<br><br>คุณป้ายังคงฟังคําแนะนําอยู่ นี่ก็ดีแล้ว<br><br>เดินรอบลานอารมณ์อาจจะดีขึ้นมาก<br><br>เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้มันแย่มาก<br><br>หู่เพิร์ตคิดแทนหนิงเยี่ยนถ้าเธอเจอเรื่องแบบนี้จะต้องพังอย่างแน่นอน<br><br>คุณป้าแข็งแกร่งมาก<br><br>ทั้งสามคนเดินไปที่ลานด้านนอก<br><br>เมื่อเดินผ่านประตูดอกไม้ก็ได้ยินเสียงร้องของขนหยิกเดินเข้าไปในลานและโซ่สุนัขที่ผูกติดอยู่กับคอของเขาผูกติดอยู่กับต้นไม้<br><br>ผมหยิกเดินไปรอบ ๆ ต้นไม้ใหญ่ไม่กี่รอบ<br><br>พอได้กลิ่นที่คุ้นเคย แววตาของสุนัขที่หันกลับมาก็ปรากฏเงาร่างของหนิงเยี่ยน<br><br>ผมหยิกวิ่งมาทางหนิงเยี่ยนอย่างร่าเริง<br><br>แต่...<br><br>หลังจากวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ถูกเชือกสุนัขดึงกลับเข้าไป<br><br>เขาเอียงหัวและเผยให้เห็นมัน
正在翻譯中..